دیروز در مرکز رشد واحدهای نوآور و فناور دانشگاه الزهراء یک کارگاه آموزشی برگزار شد.
کارگاه مبانی کارآفرینی ویژه ی رشته های علوم انسانی را بردار (شرکت بنیاد راهبردی دانش اجتماعی روز) با حمایت ستاد توسعه فناوری های نرم و هویت ساز برگزار کرد.
محورهای کارگاه: شخصیت شناسی، تیم سازی، نوآوری و خلق مزیت
حضور در این کارگاه، یادآوری خوبی بود از آموخته های گذشته و تمرین جدیدی بود در جمع دانش آموختگان علوم انسانی و هنر؛ و البته آشنایی با دید آرمانی بروبچ علوم انسانی.
دیدگاه آرمانی یا به تعبیری ابر آرزوها در بروبچ فنی و مهندسی هم وجود دارد. و در مدت زمان مسئولیت مرکز رشد فناوری اطلاعات و ارتباطات همیشه این دیدگاه وجود داشت، اما از وقتی قرار شد که در پردیس علوم انسانی و هنر به کار ادامه دهم، همیشه یه ترسی وجود داشت و همچنین توسط دوستان و اطرافیان القاء می شد که دانش آموخته های علوم انسانی و هنر یه جور دیگه هستند و دیدگاه اونها کیفی است و نه کمی. و تبدیل کردن کیفیت به کمیت در این گروه از بروبچ خیلی سخته و با شخصیتی که من دارم، احتمال دفع خیلی بالاتر از جذب هست! و حواست باشه در پردیس علوم انسانی و هنر آشوب راه اندازی نکنی.
خب کمتر از یک ماه است که به پردیس علوم انسانی و هنر نقل مکان کرده ام و هر روز با این ترس کارم را شروع می کنم. ترس از عدم ارتباط صحیح با بروبچ علوم انسانی و هنر. در این مدت یک جلسه با دانشگاه یزد برگزار شد و قرار شد برنامه انگیزشی، آموزشی و ترویجی برای گروه علوم انسانی و هنر از طرف پردیس علوم انسانی و هنر پیشنهاد دهیم. در دو بخش دانشجویان و اساتید دانشگاه. همون ترس باعث وسواس شده بود و تهیه سرفصل و عنوان دوره را به تاخیر انداخته بود. دیروز اما حضور در این کارگاه، باعث قوت قلب و آرامش خیال من شد. همون درس ها و تجاربی را که در طی این چند سال آموخته بودم، مدرسین عزیز در بعضی موارد ساده تر و در بعضی موارد پیچیده تر بیان می کردند. به قول یکی از مدیران کوکاکولا: آموزش، حتی اگر تکراری باشه مثل خون تازه و پر از اکسیژن برای بدن هست(قریب به مضمون). پس از این کارگاه، کلی ایده گرفتیم (من و مجید خان) که برنامه ی پیشنهادی برای دانشگاه چگونه باشد. دست و جیغ و هورا
و در آینده ای نزدیک در صورت موافقت دانشگاه، دوره های انگیزشی، آموزشی ترویجی حوزه علوم انسانی و هنر به صورت هفتگی برگزار خواهد شد.
پ.ن۱: از جمع ۱۷ نفر شرکت کننده در این کارگاه، فقط من و مجید خان کاغذگران، از مجموعه ی پارک های علم و فناوری و مراکز رشد حاضر بودیم.
پ.ن۲: بنظرم ارائه با پاورپوینت و اسلاید در گروه علوم انسانی و هنر هنوز مد نشده، چرا؟ هنوز اکثر اساتید روی یه کاغذ کوچولو نگاه می کنند و حرف می زنند. آقا من نمی تونم توی فضا تصور کنم!
پ.ن۳: مکان کلاس، طبقه ی ۱۲ ساختمان بود کنار بلوار کشاورز و پارک لاله منظره ی جالبی داشت از اون بالا.
پ.ن۴: آشنایی و مذاکره ی دوستانه بعد از کارگاه با آقای دکتر حمید حیدری، دبیر کارگروه کاربردی سازی علوم انسانی و اجتماعی ارزش ویژه ی این کارگاه برای من بود.
پ.ن۵: تجربه ی دو شب بی خوابی و رانندگی و همسفری با مجید خان کاغذگران خیلی جذاب و پسند بود. مرسی مجید از پیشنهادت. برای حضور در کارگاه و برای مدل رفت و آمد.
پ.ن۶: بعد از نزدیک به ۴ سال، اولین صبح جمعه ای که خونه بودم و با خانواده صبحانه خوردم و کوه را دودر کردم.
پ.ن۷: دست و جیغ و هورا